Latincedeki sutura kelimesinden türeyen Fransızcadaki souture kelimesinden türemiştir.

Bir iğne yardımıyla ayrılmış iki kenarı birleştiren düğümü, tıbbi dikişi ifade eder.

• Emilemeyen iple atılmış sütürun 7-14 gün sonra sökülmesi gerekir.

Sınıflandırma

1. Zamansal
   1. Primer kapatma
   2. Geç primer kapatma
   3. Sekonder kapatma
2. Tekniğe göre
   1. Basit tek dikiş; tek tek düğümlenmiş tekli dikişler yaranın bir tarafında toplanır.
   2. Matris dikiş
      1. Yatay matris; Fasyal kapamada daha fazla dayanıklılık sağlar, nasılır bölgelerde de kullanılır. Örn; El ve ayak içi. Basit dikiş atılır, iğne ters çevrilir ve yanına bir başka basit dikiş atılır.
      2. Dikey matris; Deri kenarlarının çevresi ters çevrilir ve birbirine yakınlaştırılır. Bu sayede açıklık tamamen kapanır. Basit dikiş atılır, iğne atılan birinci basit dikişi içine alacak şekilde ikince bir basit dikiş atılır.
   3. Subkütiküler (intrakutan) sütürler; Derinin içinden iğne geçirilir ve düğüm atılmadan derinin içinden yaranın diğer ucuna kadar iğne geçirilr ve son olarak düğüm atılır.
      
3. Dikiş materyaline göre
   1. İğne; uç, gövde ve sap’a göre 3 ayrılır.
   2. İplik;
      1. Emilebilirlik
         1. Emilebilir Sütür (Absorbable Suture)
         2. Emilmeyen Sütür (Non-absorbable Suture)
      2. Materyal
         1. Monofilaman
         2. Multifilaman
      3. Büyüklük
         1. 7-0 (0,05mm),
         2. 3-0 (0,2mm),
         3. 0 (0,35mm),
         4. 2 (0,5mm)

Daha fazla;

http://knots3d.com/knots/tr_tr/ALL

Sütürların çıkarılması

Genellikle 10 gün sonra gerçekleşir. Eğer hasta kortizon tedavisi alıyorsa, yaranın iyileşmesi daha uzun sürer veya yara eklem bölgesine yakınsa da bu süre uzar.

Basit dikişlerde sütür derinin üstünden kesilir ve çekilir. Böylelikle steril olmayan iplikler yaradan geçip vücut içi ile temas etmez. Matris dikişlerde ise, ip ortadan ikiye ayrılır ama dışarıdaki ip uçlarının yaranın içinden geçmesine izin verilmez. Bu işlemlerden sonra tekrardan kontrole çağrılır.

Tarih

Cerrahi dikişlerin geçmişi binlerce yıl öncesine kadar uzanmaktadır ve uygulama zaman içinde önemli ilerlemeler kaydetmiştir. Aşağıda bazı önemli tarihsel dönüm noktalarına değinen bir genel bakış yer almaktadır:

Eski Çağlar

Mısır Dönemi: Dikişlerle ilgili bilinen en eski referanslardan biri, M.Ö. 3000’e kadar uzanan eski Mısır metinlerinde bulunur. Başlangıçta bitki liflerinden veya tendonlar gibi hayvansal malzemelerden yapılmışlardı.

Hint Sushruta Samhita: Tarihi M.Ö. 600’e kadar uzanan eski Hint tıp metni Sushruta Samhita’da, dikişlerde at kılından ve diğer liflerden bahsedilir.

Ortaçağ Dönemi

Katgüt Dikişleri: Orta çağda katgüt (koyun veya ineklerin bağırsaklarından yapılır), iyi gerilme mukavemetine atfedilen yaygın olarak kullanılan bir dikiş malzemesi haline geldi.

19. yüzyıl

Lister’in Antiseptik Tekniği: 19. yüzyılın sonlarında Joseph Lister’in antiseptik teknikleri, cerrahi dikişlerin sterilizasyonu da dahil olmak üzere cerrahide devrim yarattı.

İpek ve Keten: İpek ve keten iplikler popüler dikiş malzemeleri haline geldi ve büyük ölçüde katgütün yerini aldı.

20. yüzyıl

Sentetik Malzemeler: Naylon 1930’larda tanıtıldı, bunu 1960’larda polipropilen gibi diğer sentetik malzemeler izledi ve hem güçlü hem de esnek dikişlere izin verildi.

Emilebilir Dikişler: 20. yüzyılın ortalarında, vücutta doğal olarak parçalanan ve alınma ihtiyacını ortadan kaldıran Vicryl gibi emilebilir dikişler geliştirildi.

Laparoskopik Dikiş: 20. yüzyılın sonlarında laparoskopik cerrahinin ortaya çıkışıyla birlikte, minimal invaziv prosedürler için özel dikişler ve teknikler geliştirildi.

21. yüzyıl

Dikenli Dikişler: Bunlar, düğümlere ihtiyaç duymadan dokuyu bir arada tutmak, ameliyatları daha hızlı hale getirmek ve komplikasyonlara potansiyel olarak daha az eğilimli hale getirmek için tasarlanmıştır.

Antimikrobiyal Dikişler: En son gelişmeler, postoperatif enfeksiyon riskini azaltmak için antimikrobiyal maddelerle kaplanmış dikişleri içerir.

Kaynak:

1. Corman, Marvin L., et al. “Colon and Rectal Surgery.” Lippincott Williams & Wilkins, 2005.
2. Majno, Guido. “The Healing Hand: Man and Wound in the Ancient World.” Harvard University Press,