Lesch’e göre alkolik tipoloji, alkolizm için uluslararası olarak sıklıkla kullanılan bir sınıflandırmadır ve 1990 yılında Avusturyalı psikiyatrist Otto Lesch tarafından kurulmuştur.
İçindekiler
Sınıflandırma
Lesch, 4 farklı alkolik türünü ayırt eder. Türler ilk 4 Roma rakamıyla kısaltılmıştır. Etiyoloji, yoksunluk semptomları ve tedavi açısından büyük farklılıklar bulunabilir.
Tip I
Tip I alkolikler, aldehit dehidrojenazın aşırı aktivitesine biyolojik olarak savunmasızlıkları nedeniyle çok hızlı bir şekilde alkole bağımlı hale gelirler. Burada sık sık ‘ayna içen’ den söz edilir. Burada alkol, tabiri caizse yoksunluk belirtilerine karşı bir ‘ilaç’ olarak kullanılmakta ve sabit bir düzeyde tutulmalıdır. Hoşgörü çok hızlı gelişiyor.
Yoksunluk semptomlarıyla ilgili olarak:
- Ajitasyon, huzursuzluk
- brüt titreme (üç boyutlu)
- ağır terleme
- uyku bozuklukları
- Dalgalı kan basıncı ve kalp atış hızı ölçümleri
- Delirium tremens
- Geri çekilme saldırıları
Yoksunluk semptomları maksimum 5 gün sürer. Genellikle etkilenenler sosyal olarak dezavantajlı bir geçmişe sahiptir. Psikopatolojik olarak, bir Tip I alkolik, çevrenin ‘içme baskısından’ korkar ve bir grup tarafından desteklenmek ister.
Tip II
Tip II alkolik, alkolü esas olarak anti-anksiyete özellikleri için ve çatışma durumlarında bir ‘yatıştırıcı’ olarak kullanır. Burada da, artan monoamin oksidaz aktivitesi nedeniyle artan bir biyolojik hassasiyet vardır. Diğer şeylerin yanı sıra, alkolün etkisi altında:
- Etkili atılımlar
- azalan dürtü kontrolü
- Kişilik değişiklikleri
- Genellikle herhangi bir önemli kontrol kaybı olmaksızın hafif nüksler (‘kaymalar’) vardır. Uygun tedavi olmaksızın tip I, III ve IV’ün özellikleri de gelişir. Yoksunluk semptomları aşağıdaki gibidir:
- Depresif endişeli geçiş sendromları
- Gerilim (yüksek kan basıncı ve kalp atış hızı)
- Ellerde terleme
- Hafif titreme
- Para çekme saldırıları yok
- Çekilme semptomları yaklaşık 10 gün sürebilir. Psikopatolojik olarak bir ego zayıflığı vardır. Etkilenenler alkole ‘hayır’ diyemezler. Olumsuz sınır belirleme stratejilerine ve depresif bir kişilik yapısına doğru bir eğilim vardır. Alkol yoksa, anksiyolitik etki vaad eden ilaçlar (örn. Benzodiazepinler) kullanılır.
Tip III
Tip III alkolikler bir duygudurum artırıcı ve uyku yardımı olarak alkolü kötüye kullanırlar. Bununla birlikte, alkol genellikle sürüşü, ruh halini ve uykuyu kötüleştirir. Burada da biyolojik bir savunmasızlıktan şüpheleniliyor. Genellikle sonbaharın sonlarında ve kışın zirveye çıkan, dönemsel bir içme tarzı vardır. Yoksunluk aylarca sürebilir. Tip II’ye benzer şekilde, depresif ve endişeli semptomlar ortaya çıkar. Bununla birlikte, geri çekilme semptomları karşılaştırıldığında hafif olarak sınıflandırılabilir:
- İç gerginlik (yüksek kan basıncı ve kalp atış hızı)
- Hafif titreme
- Uykuya dalma ve uykuda kalma zorluğu
- Nüks ederlerse, insanlar genellikle kendilerini suçlu hissederler ve depresif dönemler geçirirler. Belirtiler yaklaşık 14 gün sürer. Psikopatolojik olarak, katı değerler tip III alkoliklerde araştırılabilir. Zaman zaman kişinin kendisinden çok yüksek performans talep etmesi nedeniyle ruh halinde ciddi değişiklikler olur Burada, yetenekler ve özellikler yavaş yavaş kaybolur. Etkilenenlerin genellikle birkaç ‘duygusal’ arkadaşı vardır, ancak bu, optimal bir profesyonel, aile ve kültürel yaşam gibi görünmektedir. Genellikle bir grupta hızlı bir şekilde liderlik rolünü üstlenirler ve çoğu zaman başkalarını suçlamak için ararlar. Duygusal iyilik için “zamanın” olmadığını hissediyorsun. Tedavi gördüklerinde, yaşam tarzlarını değiştirmeye nadiren hazırdırlar.
Tip IV
Tip IV alkolikler içkiyi ‘normal’ bir şey olarak algılarlar. Alkol hasarı nedeniyle genellikle performansta önemli bir azalma olur. Etkilenen insanlar genellikle kolayca etkilenir (önerilebilir) ve eleştirme yetenekleri azalır. Genellikle ciddi yoksunluk belirtileri gösterirler:
- önemli performans düşüşü
- Yönelim bozukluğu
- Anıların tahrif edilmesi
- Halüsinasyonlar (özellikle geceleri)
- amential state picture
- epileptik nöbetler (yoksunluğun 10. gününde bile)
- Semptomların gerilemesi haftalar veya aylar sürebilir. Psikopatolojik olarak bir dürtü kontrol bozukluğu vardır. Etkilenenler genellikle sosyal olarak yoksun (evsiz ve işsiz) ve çok izole durumda. Günlük yapı, içme ortamındaki buluşma noktaları ile karakterizedir. Davranış bozuklukları ve beyin hasarı genellikle çocuklukta fark edilir.
Yoksunluk tedavisi
Tip I
Terapide diazepam, klordiazepoksit gibi antiepileptik etkilere sahip benzodiazepinlerin yanı sıra akamprosat ve klometiyazol kullanılır. Bir sıvı ve elektrolit değişimi de gerçekleştirilir.
Tip II
Benzodiazepinler bağımlılık yaptığı için tiaprid, trazodon, doksepin gibi benzodiazepin grubundan gelmeyen anksiyolitik maddeler kullanılmaktadır. Antiepileptik tedavi gerekli değildir.
Tip III
Gama-hidroksibütirik asit (GHB) Etkisiz ise, sakinleştirici kötüye kullanımı olabilir.
Meprobamate
Tip IV
Bilişsel performansı iyileştirmek için nootropikler verilir. Nöroleptikler, üretken semptomlar ve gece huzursuzluğu için düşük dozlarda ve istisnai durumlarda benzodiazepinler olarak kullanılabilir. Performansı bozan ilaçlar semptomları yoğunlaştırır, bu nedenle psikotrop ilaçlar 5 günlük yoksunluktan sonra azaltılmalıdır. Işık terapisi yardımcı olabilir.
İlaç profilaksisi
Tip I
Acamprosat, aşermeye karşı çekilme sırasında ve profilaktik olarak en az 15 ay süreyle verilmelidir. Disulfiram veya cyanamid, dışarıdan içki içen çok motive olmuş hastalar üzerinde iyi bir etkiye sahip olabilir. GHB, süreyi kısaltmak için yalnızca birkaç gün süren relapslar için verilebilir. Kısa vadede, huzursuzluk ve uyku bozuklukları için benzodiazepinler veya trazodon verilebilir. Dopamin antagonistleri ise nüks riskini artırır.
Tip II
Akamprosat
Moklobemid
Trazodon
Tiapride
Tip III
Naltrekson
lityum
Valproat
Karbamazepin
Trazodon
Doksepin
Tip IV
Olanzapin
Valproate (içme davranışından bağımsız olarak)
Tiamin (mevcut polinöropati için)
Trazodon
Psikososyal Terapi
Tip I
Odak noktası hastayı eğitmektir. İçki baskısına karşı destekleyici bir destek, örneğin rol oyunları yardımıyla yapılabilir. Adsız Alkolikler gibi destek grupları önerilir. Amaç, her zaman ilgili kişinin mutlak uzak durmasıdır.
Tip II
Buradaki en önemli şey, hastanın korkutan eğitimi ve terapi motivasyonudur. İlgili kişi farklılaştırma stratejilerini öğrenmelidir. Korku üzerine bir kendi kendine yardım grubu tavsiye edilir. Ana amaç kişiliği güçlendirmektir.
Tip III
Psikososyal terapi öncelikle burada bilişsel olarak vurgulanmalıdır; duygusal faktörler ancak daha sonra ele alınmalıdır. İlgili kişi, sosyal etkileşimler sırasında rolünün farkına varmalıdır (genellikle lider). Kendi bedeni bilinçli olarak algılanmalı ve böylece ‘cephe davranışının’ sökülmesi harekete geçirilmelidir. Ana amaç, depresif atakların sayısını azaltmaktır. Psikoterapötik başarıya bağlı olarak psikososyal tedaviye en az 2 yıl devam edilmelidir.
Tip IV
Hastaya en az haftada bir, belirli bir günde tekrarlanan ve düzenli bilgi verilmelidir. Bakımda kişisel bir ilişki çok önemlidir. Davranışsal terapi grupları önerilir. Çoğu durumda, etkilenenler karmaşık içeriği takip edemez, bu nedenle müstehcen içeriğe sahip basit cümleler ön planda olmalıdır. Korumalı, istikrarlı bir ortamda anlamlı bir meslek aranır. Ana amaç, nükslerin şiddetini ve sıklığını azaltmaktır. Çoğu zaman psikososyal bakım bir ömür boyu sağlanmalıdır.
