Corpus callosum terimi, Latince corpus (vücut) ve callosum (nasırlı) kelimelerinden gelir. Kallosum kelimesi, “sert deri” anlamına gelen Latince kallus kelimesinden türetilmiştir.
- Corpus callosum yaklaşık 250 milyon sinir lifi uzunluğundadır.
- Corpus callosum en geniş noktasında yaklaşık 10 cm genişliğindedir.
- Corpus callosum, beynin iki yarımküresi arasındaki iletişimin yaklaşık %80’inden sorumludur.
Latince “sert vücut” anlamına gelen corpus callosum, beyindeki sol ve sağ serebral hemisferlerin serebral korteksini birbirine bağlayan en büyük komissural lif sistemidir. Bu diyagonal doku, yaklaşık 200 milyon sinir lifinden oluşan bir iletişim sistemi görevi görür ve talamusun üzerinde ve serebral kortekslerin altında bulunur. Corpus callosum, vasküler beslenmesinin çoğunu perikallozal arterlerden alır (Tovar-Moll ve ark., 2014).
İçindekiler
Anatomi
Corpus callosum yaklaşık 10 cm uzunluğundadır ve daha kalın bir arka bölümü olan C şeklinde hafif yukarı doğru konveks bir ark şeklini alır. Önden arkaya dört bölüme ayrılır: kürsü, genu, gövde veya gövde ve splenium. Corpus callosum’un üst yüzeyi indusium griseum olarak bilinen ince bir gri madde tabakası ile kaplıdır (Catani & Thiebaut de Schotten, 2008).
İlişkiler
İnce dikey septum pellucidum, korpus kallozumun içbükey alt yüzeyine anterior olarak, forniks ve komissür posterior olarak yapışıktır. Korpus kallozumun gövdesi, her iki tarafta kallozal sulkus ile singulat girustan ayrılır. Corpus callosum gövdesinin yukarısında, falx cerebri dallarının ve anterior serebral damarların içinden geçtiği interhemisferik fissür yer alır (Nieuwenhuys, Voogd, & van Huijzen, 2008).
Lif yolları
Corpus callosum’un lif yolları, her iki taraftaki benzer bölgeleri birbirine bağlayan homotopik bağlantılar ve farklı alanları birbirine bağlayan heterotopik bağlantılar olarak görülebilir. Genu frontal lobların medial ve lateral yüzeylerini, rostrum frontal lobların orbital yüzeylerini ve gövde ile splenium oksipital lobları birbirine bağlar. Corpus callosum’un gövdesi de korona radiata aracılığıyla hemisferlerin yüzeylerine kadar uzanır (Jellison ve diğerleri, 2004).
Arteriyel besleme
Corpus callosum’un arteriyel beslenmesi birincil olarak perikallozal arterlerden ve nadiren subkallozal arter veya medyan kallozal arter aracılığıyla anterior iletişim arterinden sağlanır. Venöz drenaj sistemi, sırayla düz sinüse akan iç serebral damarlara akan çeşitli küçük damarları içerir. Ek olarak, korpus kallozumun yüzeysel yüzeyindeki perikallozal damarlar, arka perikallozal damarları ve anterior perikallozal damarları içerir (Fabian & Forsting, 2010).
Venöz drenaj
Embriyoloji
Corpus callosum’un gelişimi, gebeliğin 12. ve 16.-20. haftaları arasında gerçekleşir. Daha yeni araştırmalar, korpus kallozumun ön gövdesinin önce geliştiğini, ardından çift yönlü olarak devam ettiğini ve ön kısımların (genu) arka kısımlardan (splenium) daha önce geliştiğini göstermektedir. Corpus callosum’un miyelinasyonu ters yönde, spleniumdan ileriye doğru gerçekleşir (Paul ve diğerleri, 2007).
Varyant anatomi
korpus kallozum disgenezisi
Tarih
Corpus callosum ilk olarak MS 2. yüzyılda Yunan hekim Galen tarafından tanımlanmıştır. Galen, corpus callosum’u beynin iki yarım küresini birbirine bağlayan “kalın bir beyaz madde şeridi” olarak tanımladı.
Corpus callosum, beynin iki yarım küresini birbirine bağlayan kalın bir sinir lifleri bandıdır. Beyindeki en büyük beyaz madde yapısıdır ve iki yarım küre arasındaki iletişimden sorumludur.
Corpus callosum, dil, dikkat ve hareket dahil olmak üzere birçok bilişsel işlev için gereklidir. Corpus callosum’daki hasar, afazi, hemispasyal ihmal ve bozulmuş koordinasyon dahil olmak üzere çeşitli nörolojik bozukluklara yol açabilir.
Corpus callosum terimi MS 2. yüzyıldan beri kullanılmaktadır. Terim bugün hala bu yapıyı tanımlamak için kullanılmaktadır.
Kaynak:
- Tovar-Moll, F., Moll, J., de Oliveira-Souza, R., Bramati, I., Andreiuolo, P. A., & Lent, R. (2014). Neuroplasticity in human callosal dysgenesis: a diffusion tensor imaging study. Cerebral Cortex, 24(3), 641-647.
- Catani, M., & Thiebaut de Schotten, M. (2008). A diffusion tensor imaging tractography atlas for virtual in vivo dissections. Cortex, 44(8), 1105-1132.
- Nieuwenhuys, R., Voogd, J., & van Huijzen, C. (2008). The human central nervous system. Springer.
- Jellison, B. J., Field, A. S., Medow, J., Lazar, M., Salamat, M. S., & Alexander, A. L. (2004). Diffusion tensor imaging of cerebral white matter: a pictorial review of physics, fiber tract anatomy, and tumor imaging patterns. American Journal of Neuroradiology, 25(3), 356-369.
- Fabian, M., & Forsting, M. (2010). Intracranial Vascular Malformations and Aneurysms: From Diagnostic Work-Up to Endovascular Therapy. Springer Science & Business Media.
- Paul, L. K., Brown, W. S., Adolphs, R., Tyszka, J. M., Richards, L. J., Mukherjee, P., & Sherr, E. H. (2007). Agenesis of the corpus callosum: genetic, developmental and functional aspects of connectivity. Nature Reviews Neuroscience, 8(4), 287-299.
